'Een parel uit de jaren 50' ★★★★ €25,00
‘Een parel uit de jaren 50 die op (her)ontdekking wacht.’
★★★★ De Standaard der Letteren
Berthold Möncken, schrijver, en Marianne Helldegen, de echtgenote van een rijke ondernemer, ontmoeten elkaar voor het eerst bij de uitreiking van een literatuurprijs. Ze voelen zich onweerstaanbaar tot elkaar aangetrokken. ‘Met u is het de moeite waard om te sterven,’ zegt Berthold na de plechtigheid. Marianne verlaat spontaan man en zoon om met de schrijver mee te gaan.
Maar leven met Berthold is totaal anders dan ze zich had voorgesteld. Hij heeft stilte en rust nodig om te schrijven en eist dat niemand zijn werk in de weg staat. Marianne voelt zich weer alleen, verlaten en verveeld; ze slentert door parken en musea om de tijd te doden. Zelfs met Berthold bereikt ze het langverwachte geluk niet. Maar ondanks alles is ze ook niet ongelukkig. Toch keert Marianne na twee maanden terug naar haar gezin en probeert zich in haar oude leven te schikken. Ze kan de schrijver echter niet vergeten.
Als korte tijd later, in november, een toneelstuk van Berthold Möncken in de stad waar Marianne woont wordt opgevoerd, verschijnt de schrijver op de avond van de première dronken bij het huis van de Helldegens. En voor de tweede keer gaat Marianne met hem mee. Samen verdwijnen ze in de sneeuwnacht.
Een roman geschreven in zowel een poëtische stijl als in meesterlijke soberheid.
‘Een parel uit de jaren 50 die op (her)ontdekking wacht. (…) Dit is een naar binnen gericht verslag van een vertelster die nauwelijks durft te dromen en te voelen, maar het toch doet. Een passie gedrenkt in weemoed en pastelkleuren, precies en vol sprekende details. Rechttoe rechtaan, met flitsen van poëzie. Het zou een nouvelle vague-film kunnen zijn, een van de Franse regisseur Louis Malle die tragisch afloopt, maar wel een waarin die ene briljante scène een mensenleven waard is.’
– ★★★★ De Standaard der Letteren
‘In de Duitse klassieker Op z’n laatst in november (1955) van Hans Erich Nossack (1901-1977) valt de getrouwde Marianne als een blok voor een eigenzinnige schrijver. De romantische illusies van de vertelster spatten echter als zeepbellen uiteen. Op z’n laatst in november is een genadeloze kritiek op de romantische idealen, prachtig vertaald door Josephine Rijnaarts. Maar je kunt de roman ook lezen in de existentialistische traditie, als pleidooi voor autonomie: de ander gaat ons niet redden.’
– Dieuwertje Mertens in Het Parool
‘Nossack is wel eens de Duitse Camus genoemd, maar zelf had hij meer affiniteit met Kafka. Mij doet dit boek denken aan De voorlezer van Bernhard Schlink, niet eens zozeer qua inhoud maar meer wat betreft de sfeer. Grootse literatuur.’
– Boekhandel Pettinga
‘Liefde – geen verliefdheid – kost tijd; tijd om de ander te leren kennen, om de beweegredenen van zijn hart te begrijpen. Wie heeft er vandaag nog de tijd voor? Emoties hebben hun nuance verloren. Hoe kun je van een romanschrijver vragen dat hij het eeuwenoude en toch altijd fascinerende spel van de sublieme liefde weet te verbeelden? En toch is een Duitse auteur er nu in geslaagd om zo’n “onrealistische” (in positieve zin) romance te schrijven, een boek tegen de stroom van de tijd in.’
– Die Zeit
