€20,00
‘Ik herinner me is een klein meesterwerk. Een van die zeldzame boeken waar je nooit op uitgekeken raakt.’
Uit het voorwoord van Paul Auster
Ik herinner me is de cultklassieker uit 1970 van auteur en kunstenaar Joe Brainard, over opgroeien in de jaren ’50 in Oklahoma en zijn leven in de jaren ’60 en ’70 in New York City. Als autobiografie was Brainards methode briljant eenvoudig: specifieke herinneringen opschrijven wanneer ze naar de oppervlakte van zijn bewustzijn kwamen, elk voorafgegaan door het refrein ‘Ik herinner me’.
Joe Brainard in de zomer van 1969 in een brief aan de dichteres Anne Waldman:
‘Ik ben de laatste tijd helemaal in de wolken over een stuk met de titel Ik herinner me dat ik nog steeds aan het schrijven ben. Ik voel me net als God die de Bijbel schrijft. Ik bedoel, ik heb het gevoel dat ik het niet echt schrijf, maar dat het omwille van mij wordt geschreven. Ik heb ook het gevoel dat het net zo goed over iedereen gaat als over mij. En dat bevalt me. Ik bedoel, ik heb het gevoel dat ik iedereen ben. En dat is een fijn gevoel. Het zal niet zo blijven. Maar ik geniet ervan zolang het kan.’
‘Het allermooiste boekje met herinnerings-oermateriaal is dat van de Amerikaanse kunstenaar Joe Brainard, die in 1975 I Remember publiceerde. Dit jaar verscheen voor het eerst een Nederlandse vertaling, Ik herinner me. Niet alleen een van de mooiste boeken van het jaar, maar ook een van de mooiste boeken voor nu, toen en later omdat het op een geniale manier het onderscheid tussen groot en klein negeert en als geen ander boek laat zien hoe herinneringen onze manier van kijken bepalen.’
– de Volkskrant (nr 10 op de lijst De 54 beste boeken van 2022)
‘Ronduit geniaal, dit diamanten spiegelpaleis.’
– Knack Focus ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️
‘Een aimabele verteller, ook al mondt die bijvoorbeeld uit in het omleggen van zijn vissen, omdat hij ijsblokjes in hun water doet tijdens een hittegolf. Zijn observatievermogen en oog voor detail (‘ik herinner me vilten jurken met uitgeknipte vilten poedels erop. Soms zaten er siersteentjes op de kraag’) werken aanstekelijk.’
– Roos van Rijswijk in NRC ⭐️⭐️⭐️⭐️
‘Ik herinner me maakt als compositie op een hele slimme manier gebruik van het eindige karakter van het geheugen. De overweldigende hoeveelheid herinneringen zorgt ervoor dat iedere lezing automatisch een selectie wordt en in iedere nieuwe selectie openbaart zich een nieuwe versie van dezelfde tekst. Het geeft het boek een heel eigen rijkdom; alsof Brainard in een enorm gulle bui alles wat hij kon vinden met je gedeeld heeft. Misschien is die gulheid wel wat voor mij uiteindelijk het bescheiden wonder van Ik herinner me is.’
– Jeroen van Rooij, De Reactor (het hele artikel is hier te lezen)
‘Het boek geldt inmiddels als een bescheiden Amerikaanse klassieker, met dien verstande dat het, in al zijn bescheidenheid, ongewoon veel invloed uitgeoefend heeft en heel wat andere schrijvers heeft geïnspireerd. ‘Ik kan me niet herinneren,’ aldus begint Paul Auster zijn voorwoord, ‘hoe vaak ik I Remember heb gelezen.’ Een keer of zeven, acht, schat hij. Aan dat aantal zal ik niet geraken, maar ik raad het boek met veel plezier aan.’
– Christophe Vekeman op Radio 1 (BE)
‘Ze is verbijsterend simpel, maar de ‘methode’ die Joe Brainard begin jaren zeventig hanteerde in zijn nu vertaalde meesterwerkje Ik herinner me noemt lyrisch inleider Paul Auster terecht een ‘toverformule’. In 155 stilistisch ragfijne notities, elk beginnend met diezelfde drie woorden, boekstaafde hij afwisselend intens persoonlijke herinneringen (‘…de enige keer dat ik mijn moeder zag huilen. Ik zat abrikozentaart te eten.’) en universeel herkenbare (‘…de stoel waar ik mijn neuspulk achter smeerde.’); flarden uit zijn jeugd in Tulsa en zijn leven als homoseksuele kunstenaar in New York. Samen schetsen ze een pointillistisch zelfportret én een prachtig tijdsbeeld. Magisch neveneffect: mompel de titel een paar keer voor je uit, en je begint vanzelf je eigen versie te maken.’
– Dirk-Jan Arensman in de VPRO-Gids
‘Ik zou pleiten voor Ik herinner me als een van de twintig belangrijkste Amerikaanse autobiografieën, belangrijk vanwege de ogenschijnlijke onbelangrijkheid en de mix van culturele weetjes met seksuele openhartigheid en zelfonthulling.’
– The New Yorker
