€10,00
De ik-persoon in De kleine prins zwijgt is een schrijver die probeert om het verhaal van de getalenteerde zangeres Blanche te vertellen. Maar ze is in de eerste plaats de moeder van Sylvester, haar autistische kind dat ze wanhopig en tegen elke prijs deelgenoot probeert te maken van het leven en de wereld van anderen.
In het boek klinkt het ontroerende duet van twee vrouwenstemmen: de een is de empathische moeder die vecht tegen de confronterende taboes en vooroordelen die haar kind bedreigen, en de ander de gepassioneerde romanschrijver, wiens hoop en wanhoop zich vermengen met die van Blanche, haar heldin. Een prachtig verhaal over een schrijver die tijdens het gevecht voor haar autistische zoon zichzelf en haar literaire kracht dreigt te verliezen. Maar als haar kind eindelijk begint te praten, kan ze ook haar roman volbrengen.
Françoise Lefèvre schreef De kleine prins zwijgt in 1990, een roman over haar zoon Hugo Horiot, die later werd gediagnosticeerd met autisme. 23 jaar later schreef Hugo Horiot zijn autobiografie, De keizer, dat ben ik, waarin hij zijn leven met autisme beschrijft en dat gelijktijdig met De kleine prins zwijgt bij Oevers verscheen. ‘Een meesterwerk’, aldus Le Figaro.
‘Altijd is ze hem [Hugo Horiot] in zijn labyrintische wereld blijven volgen. Haar verscheurdheid tussen liefde en wanhoop weet Françoise Lefèvre heel knap over te brengen in het pijnlijk mooie verhaal over de volharding en vindingrijkheid van een moeder om gelijk met haar autistische zoon op te gaan vanuit een vermoeden dat er achter zijn zwijgen een schat aan poëzie en kennis schuilgaat.’
– Mappalibri
‘Ik zal je taal leren spreken. Ik zal binnengaan in je stilte. Ik zal vergeten wat ik denk te weten. Ik zal van je houden. Met jou ben ik geconfronteerd met iemand die gered moet worden, met iemand die onder het puin is begraven. Een levend ingemetselde. Je daar weg te krijgen… Je onder de stenen vandaan trekken… Ik heb nog veel kracht over, hoor je me, ik laat je hand nog geen seconde los.’
