Augustus 2023 €20,00
Prachtige kleine natuurroman over bomen, kunst en stilte. Voor de liefhebbers van Het lichtje in de verte van Antonio Moresco.
Een onlangs gescheiden schilder verhuist naar een woonwagengemeenschap in de bossen bij de Zandrivier in het zuiden van IJsland, deels om zich op zijn kunst te concentreren, maar ook om zijn hoofd leeg te maken en te ontsnappen aan de constante herinneringen aan zijn vermeende mislukkingen, of het nu als kunstenaar, vader of echtgenoot is. Hij trekt zich terug in zichzelf en in het bos, tussen de bomen die hij probeert te schilderen, een vaardigheid waarmee hij altijd heeft geworsteld en waarvan hij de resultaten nog steeds onbevredigend vindt.
Met de biografie van Chagall of de brieven van Van Gogh in gedachten wandelt de kunstenaar door het bos, zichzelf vergetend in de loop van de tijd, onderbroken door de onwerkelijke verschijningen van de vrouw in de rode regenjas.
De zomer trekt zich terug en de herfst komt eraan, bezoek is schaars en de nachten worden kouder en stiller. Nu de winter nadert en de kou niet meer buiten zijn caravan te houden is, moet hij beslissen of hij het bos verlaat of zal blijven.
Gyrðir Elíasson (1961), bestempeld als ‘de grote stylist’ in de hedendaag-se IJslandse literatuur, is een van de meest geprezen en erkende auteurs van zijn generatie. Elíasson groeide op in Sauðárkrókur (Noordwest-IJsland) en woont tegenwoordig in Reykjavik.
In 2011 won hij de Literatuurprijs van de Noordse Raad voor zijn verhalenbun-del Milli trjánna (Tussen de bomen). Zijn werk omvat tien verhalenbundels, zeven romans en zestien dichtbundels.
Openingsfagment:
‘De lucht was die dag betrokken en een paar regendruppels braken los uit de hemel toen ik het dal in ging, daar waar het bos zich over de hellingen uitstrekt. Ik had een kleine rugzak bij me en liep energiek langs de kristalheldere rivier op een smal pad tussen de lariksbomen, die een licht zurige geur van dennennaalden afgaven. Het pad was op sommige plekken ietwat zompig en ik stapte op gevallen boomstammen om geen natte voeten te krijgen. Zoals gewoonlijk ondervond ik een vreemd soort vreugde toen ik zo diep in het bos was gekomen dat ik alleen nog maar stammen en takken zag; het was alsof het groen mij van een innerlijke spanning bevrijdde.’
