Hugo Horiot is verliefd op wielen en alles wat beweegt of draait. Hij is geobsedeerd door de buitenaardse taal van pijpen – ze lopen, zo verbeeldt hij zich, van zijn huis naar het midden van de aarde. Hij veroorzaakt eindeloze problemen thuis en haat school. Hij mompelt: ‘Ik droom in mijn slaap en ik droom als ik wakker ben.’ Maar hij droomt zo hard, dat hij de wereld om zich heen buiten sluit. De school is een gevangenis waaruit hij moet ontsnappen, zijn leraren zijn onderdrukkers, en zijn klasgenoten ‘een schare van vrolijke kwelgeesten.’ Dit is het portret van een jongen die dan wel lijdt onder zijn autisme, maar tegelijkertijd ook een mooie rebel is, vastberaden om zich een weg door zijn kindertijd te banen om een blijvend gevoel van persoonlijke vrijheid te vinden.
Met een nawoord van Françoise Lefèvre, schrijver van De kleine prins zwijgt, de roman die gaat over haar zoon Hugo Horiot.
‘Door ons een inkijk te gunnen in zijn belevingswereld toont Hugo Horiot overtuigend aan hoe veelkantig de logica kan zijn achter de ogenschijnlijk ondoorgrondelijke gedragspatronen waarmee autisme voor niet-ingewijden gepaard gaat.’
– Mappalibri
‘Hoe is het om autist te zijn? De Franse schrijver Hugo Horiot weet het indringend te beschrijven in De keizer, dat ben ik. Hoe hij al vanaf zijn vierde heel boos kan worden, als iets hem niet aanstaat, zoals school. Maar ook hoe hij eindeloos gefascineerd wordt door wielen en buizen. In zijn autobiografische roman die in Frankrijk het debat over autisme heeft aangewakkerd, maakt Horiot voelbaar hoe het is met deze ontwikkelingsstoornis op te groeien.’
– de Volkskrant
‘Een verbazingwekkend en klinkend verhaal van de ‘binnenkant’ van autisme – dapper, brutaal, grappig, triomfantelijk en verschrikkelijk ontroerend. Als dokter had ik geen idee, en nu heb ik dat zeker. Verplichte kost voor iedereen – ouder, leraar, schoolgenoot, gezondheidswerker – die een persoon met autisme kent. ‘
– Samuel Shem, auteur van Het huis van God
